Parque Nacional de Monfragüe. Imaxes.

-Cando remate esta baixada, colledes o camiño da esquerda e aparece unha subida duns 500m! -di Marcelo na ruta do Castillo de Monfragüe-
-Os camiños da esquerda sempre son os máis duros… -reflexiona Mar paseniño, en voz baixa-

Así comezamos. Unha acostúmase ao grupo e tómalle cariño.
Sobre o visto e vivido aparecen estas palabras.



O río Texo,  o Tiétar, o arroio Malvecino. A ponte do Cardeal, os chozos ou a historia de Monfragüe.

Aparece o voitre branco no Castillo de Monfragüe; na Tajadilla, Bob sinálao. Algunhas viron a tartarana arpella comendo peixe.

E Paz avisa en Peñafalcón: -O voitre negro!
Que cousa máis grande!  E, deseguido, anuncian o voo da cegoña negra…; que linda e que escasa!.

A aciñeira, a sobreira, a oliveira brava ou acebuche; e o lentisco descúbreo Andrés.

No bosque húmido, o arce de Montpellier, para nós unha rareza. E o durillo, o caxigo, a cornicabra,

A olivilla ou labiérnago, o trovisco; os narcisos semellaban o xardín do castelo.

O tempo respectou o primeiro paseo; até tiñamos calor!

A dehesa, ecosistema agro-silvo-pastoral; esa combinación de aciñeira, sobreira (leña, landras), pasteiro, matogueira e gando.

As boas explicacións no Centro de Interpretación do Parque Nacional clarexáronnos moitas cousas..

Aparecía o cervo e todas petrificadas ollándoo. Que terán os cervos que nos deixan inmóbiles e nos acougan!

Quizais a mestura de fortaleza, delicadeza, beleza.

O voitre leonado non falla; é espectacular, un pracer recibilo, observalo.

O bosque de ribeira mediterráneo, un dos poucos enclaves caducifolios; amieiro, salgueiro, freixo. Foi un paseo delicioso. Acolá, máis voitre negro, máis cervos no Cerro Gimio.

O porco ibérico na dehesa e os seus cruzamentos, a nutritiva landra da aciñeira.

Os produtos ibéricos, os doces de Pilar, a voz de Harold.

As andoriñas comúns, as andoriñas do cu branco. Outra rareza, a ra meridional, semellante á estroza ou ra de santo antón.

A eucaliptización que non foi adiante, afortunadamente. Canto custa recuperar o que se estraga en pouco tempo!

O singular lodoeiro (cast. almez) na primeira ruta, o Castillo de Monfragüe e a fronteira entre o mundo árabe e o cristián.

A arzaia, o bosque húmido mediterráneo, a esteva, o arrecendo a flor no ambiente, as cortadas de cuarcita.

En Plasencia, un paseo; a catedral, os palacios, a rúa, o xantar.

Poucas cerdeiras en flor no Jerte. Mágoa! Réstalles un pouco de tempo. E achegámonos á Reserva Natural de la Garganta de los Infiernos.

Rebolos, granito, erosión fluvial, marmitas,..

Até máis ver!