Imaxes d’As Arribes del Duero
O aromático esprego, o Douro que impresiona, a esteva que arrecende, o tomiño no camiño.
A mapoula, vermella, vermella. O río que se abre. Laranxeiras e amendoiras nas beiras. As fervenzas. Oliveiras.
As marmeladas e o queixo. O planalto, a aciñeira, a sobreira. As dehesas.
A cornicabra e a súa vaiña; o xenebreiro..que sería da xenebra!
E o arce de Montpellier? E o ulmeiro?
A roseira brava, a raza asnal zamorana e leonesa!
O grupo. Contar con persoas que desexan coñecer o medio que nos proporciona alimento, sustento, acubillo, pracer, coñecemento…., alegra.
Velaquí as imaxes d’As Arribes del Duero.
Até máis ver!
Por los senderos del Duero. Un jardín silvestre, estímulo para los sentidos. Olores a jara, xesta blanca, lavanda, tomillo… mecidos por el aire; colores de amapolas rojas y campos de encinas y olivos tapizados; cantos de pájaros en improvisado concierto; buenos compañeros que te hacen sentir amiga; luz del sol que infunde fuerza
Movémonos pola “raia”, aprezando a paisaxe dende outra perspectiva, a do río.
E podemos dar fe de que aínda quedan pobos nos que o burro e o mulo seguen a ser animais moi útiles nas tarefas agrícolas.
Unha viaxe moi recomendable nesta época do ano cun grupo de xente estupenda e un organizador comprometido co seu traballo.
A natureza en todo o seu esplendor. Gostei inmenso dos campos de arzaia…sen ir á Provenza!
E as palabras de Marcelo, sempre tan atinadas.
A um negrilho
Na terra onde nasci há um só poeta.
Os meus versos são folhas dos seus ramos.
Quando chego de longe e conversamos,
É ele que me revela o mundo visitado.
Desce a noite do céu, ergue-se a madrugada,
E a luz do sol aceso ou apagado
É nos seus olhos que se vê pousada.
Esse poeta és tu, mestre da inquietação
Serena!
Tu, imortal avena
Que harmonizas o vento e adormeces o imenso
Redil de estrelas ao luar maninho.
Tu, gigante a sonhar, bosque suspenso
Onde os pássaros e o tempo fazem ninho!
Miguel Torga in Diário VII (1956)
Xoves: Voando polo Douro dende o Picón.
Venres: Paleta de cores, blanco, amarelo, violeta, verde. Polos sendeiros do Douro.
Sábado: O son da Fervenza, e o ronsel do Barco.
Domingo:A pedra estivada, e as rúas estreitas.
Delicia, e marabilloso. Que bom!
Libérase o noso espírito cando percibe a diferenza… a diversidade de aromas, cores, sons, texturas, esencias, nomes, orixes?
Impresionada; por el paisaje, río, acantilados, aves, cascada…..
encantada; por el paisaje, olores, flores, árboles, colores….
contenta; por las personas que he conocido…. hasta otra!
Marcelo non escapes pero me gusto mucho mucho mucho todo lo que vimos el paisaje el rio los arboles y aprendi muchas cosas nuevas yo quiero repetir
Non escapo, Nuria. Non sabes o que me alegra saber que estás no grupo gozando do que ves e do que sintes. E, con certeza, creo que Jose e Laura tamén están contentes por todo o visto… e por ti.
Cada vez que salgo con este grupo,algo nuevo me sorprende y siempre para bien,pues no es fácil,sentirse en familia entre tantas personas y además en esta ocasión encontrarme con tantos chicos jóvenes,y sobre lo vivido,nunca había caminado entre un jardín con tal inmensidad de colores,olores,plantas y arboles que nunca antes viera,deseo aunque sea de vez en cuando seguir disfrutando de todo ésto contando siempre con el mejor guía. GRACIAS.