Haikus na Arrábida

HAIKUS INDIVIDUAIS

‘Terra nai,
que acolle ou sostén,
o soltarse a inmensidade’ (Victoria)

‘Carpazas, rudas…
Arrecendos únicos
Rotas felices’ (Helena)

‘Mulleres cantan
Grándola Vila Morena.
Bágoas nos ollos’ (Geni)

‘Dende o cumio escarpado
a calma dos fermosos piñeiros.
Alí abaixo o xigante mar’ (Adri)

‘Brillo en los ojos,
Arrábida hermosa,
Luz en el alma’ (Marga)

‘Ascenso duro
Selvas de Formosinho
Fresco Oporto’ (Helena)

‘Cabo Espichel,
os debuxos no barro.
A boa xente’ (Geni)


(Xabier)

‘Ollos mollados
na tumba do Julito.
Xabier recita’ (Geni)

‘As flores e o sol
aléntanme paso a paso
na busca do mar’ (Marian)

Canta belleza,
con conectividade,
moita ledicia!! (Victoria)

E despois das montañas,
os cantos e a alegría
brillando en compañía (María Vicente)

POESÍA
‘De súpeto,
unha fermosa luz
invadía o terreo.
As cores e os arrecendos
multiplicábanse,
Era como pasear
por un xardín infinito
que te levaba
até un lugar máxico,
onde os malos pensamentos
voaban
e só existía…
a ledicia e a felicidade’ (María)

HAIKUS GRUPAIS (María José, Mario, Álvaro e Mar, José e Pili, Marga, Chus, Xabier, Helena)

‘Descenso letal
selvas de Formosinho
Puto potocross*´
(* poto é cu en chileno, baixar de cu facendo cross)

‘Velhas orquídeas
Volvoretas de cores
Carpaza branca’

‘Venres de pasión
Viño alentelhano
Panda de ateos’