Haikus na Arrábida
HAIKUS INDIVIDUAIS
‘Terra nai,
que acolle ou sostén,
o soltarse a inmensidade’ (Victoria)
‘Carpazas, rudas…
Arrecendos únicos
Rotas felices’ (Helena)
‘Mulleres cantan
Grándola Vila Morena.
Bágoas nos ollos’ (Geni)
‘Dende o cumio escarpado
a calma dos fermosos piñeiros.
Alí abaixo o xigante mar’ (Adri)
‘Brillo en los ojos,
Arrábida hermosa,
Luz en el alma’ (Marga)
‘Ascenso duro
Selvas de Formosinho
Fresco Oporto’ (Helena)
‘Cabo Espichel,
os debuxos no barro.
A boa xente’ (Geni)
(Xabier)
‘Ollos mollados
na tumba do Julito.
Xabier recita’ (Geni)
‘As flores e o sol
aléntanme paso a paso
na busca do mar’ (Marian)
Canta belleza,
con conectividade,
moita ledicia!! (Victoria)
E despois das montañas,
os cantos e a alegría
brillando en compañía (María Vicente)
POESÍA
‘De súpeto,
unha fermosa luz
invadía o terreo.
As cores e os arrecendos
multiplicábanse,
Era como pasear
por un xardín infinito
que te levaba
até un lugar máxico,
onde os malos pensamentos
voaban
e só existía…
a ledicia e a felicidade’ (María)
HAIKUS GRUPAIS (María José, Mario, Álvaro e Mar, José e Pili, Marga, Chus, Xabier, Helena)
‘Descenso letal
selvas de Formosinho
Puto potocross*´
(* poto é cu en chileno, baixar de cu facendo cross)
‘Velhas orquídeas
Volvoretas de cores
Carpaza branca’
‘Venres de pasión
Viño alentelhano
Panda de ateos’